Η προστασία των δασών και το Σύνταγμα

Ο συντακτικός νομοθέτης, κινούμενος από την ειδικότερη επιτακτική ανάγκη της διαφυλάξεως του δασικού πλούτου της χώρας μας, που έχει υποστεί σημαντικότατες καταστροφές από πυρκαγιές ή άλλες αιτίες,

εθέσπισε αυστηρό προστατευτικό καθεστώς των δασών και των δασικών εκτάσεων.

Βασικό στοιχείο της συνταγματικής αυτής προστασίας συνιστά η απαγόρευση της μεταβολής του προορισμού των δημοσίων δασών και εκτάσεων, εκτός, οσάκις προέχει για την εθνική οικονομία η αγροτική εκμετάλλευση ή άλλη χρήση, επιβαλλόμενη από το δημόσιο συμφέρον.

Το Σύνταγμα απαγορεύει την οικοπεδοποίηση και γενικότερα τη χρησιμοποίηση για οικιστικούς σκοπούς δασών ή δασικών εν γένει εκτάσεων, αφού τούτο προδήλως συνεπάγεται την εν όλω ή εν μέρει εκχέρσωση και μεταβολή της μορφής και του προορισμού του δάσους ή της δασικής εκτάσεως ως οικοσυστημάτων.

Περαιτέρω, κατά τις διατάξεις της παρ. 3 του άρθρου 117 του Συντάγματος, δημόσια ή ιδιωτικά δάση και δασικές εκτάσεις που καταστράφηκαν ή καταστρέφονται εκ πυρκαγιάς ή που δι’ άλλου τρόπου απεψιλώθησαν ή αποψιλώνονται, δεν αποβάλλουν για τον λόγο αυτό τον χαρακτήρα που είχαν πριν καταστραφούν, κηρύσσονται υποχρεωτικώς αναδασωτέες και αποκλείεται να διατεθούν για άλλο προορισμό.

Εξάλλου, η κήρυξη εκτάσεως ως αναδασωτέας και η απαγόρευση κάθε χρήσεως που θα παρεμπόδιζε την αναδάσωση, δεν αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια (εξουσία) της διοικήσεως, αλλά είναι υποχρεωτική και επιβάλλεται χωρίς εξαίρεση με μόνη την αντικειμενική διαπίστωση της συνδρομής των προϋποθέσεων που ορίζονται υπό της ως άνω συνταγματικής διατάξεως.

Κωνσταντινος Β. Χιωλος, Διδάκτωρ Νομικής, επίτιμος δικηγόρος