Η όρεξή μας είναι τόσο τεράστια, κάθε μήνας που περνάει γίνεται μεγαλύτερη…

Στις 11/12 ήταν η παγκόσμια ημέρα των Βουνών.

Μια υπόμνηση για τη σημασία των βουνών στο οικοσύστημα και κατά προέκταση στη ζωή των ανθρώπων, αλλά και μια υπενθύμιση προς τη διεθνή κοινότητα για την ευθύνη που έχει να τα διατηρήσει ανέπαφα.

Στη χώρα μας, τις τελευταίες δεκαετίες τα βουνά έχουν υποστεί αρκετές επεμβάσεις: δρόμοι, χιονοδρομικά, οικοπεδοποίηση, πυρκαγιές, χωματερές, επεμβάσεις που παρ’ όλα αυτά δεν είχαν ούτε την ένταση, ούτε την έκταση που είδαμε στις πεδινές, τουριστικές και αστικές περιοχές. Τα Ελληνικά βουνά, έξω από τα διάφορα «πλάνα ανάπτυξης», παρέμειναν ένα καταφύγιο άγριας και σχεδόν αμόλυντης φύσης.

Όλη αυτή η ευτυχής συγκυρία σήμερα ανατρέπεται ολοκληρωτικά. Τα σχέδια των οικονομικών και αναπτυξιακών επιτελείων βλέπουν σ’ αυτά τα ξεχασμένα μέρη, μια καλή ευκαιρία. Ο σχεδιασμός είναι απλός, όπως κάθε χοντροκομμένη σκέψη: πέρα από ένα – δυο βουνά που η τουριστική εκμετάλλευση τους είναι επικερδής, όλα τα υπόλοιπα θα μεταβληθούν σε εργοστάσια «πράσινης» ενέργειας. Χιλιάδες τόνοι μπετόν και χάλυβα, εκατοντάδες χιλιόμετρα δρόμων, υποσταθμοί, καλωδιώσεις και δίκτυα μεταφοράς ρεύματος, νταμάρια, δέσμευση νερών και καταστροφή υπόγειων υδάτων, ισοπέδωση κορυφών, καταστροφή πανίδας και χλωρίδας, διαβρώσεις πλαγιών, αισθητική υποβάθμιση, αποκλεισμός κάθε άλλου είδους οικονομικής δραστηριότητας, θα είναι το αποτέλεσμα της εγκατάστασης 24500 γιγαντιαίων ανεμογεννητριών (που τις πρώτες ήδη τις βλέπουμε στα βουνά), αλλά και της κατασκευής φραγμάτων σε κάθε άξιο προσοχής ορεινό ρέμα.

Βέβαια υπάρχουν και οι νόμοι. Ζώνες προστασίας, Εθνικοί Δρυμοί και Πάρκα, Natura 2000 και τόσα ακόμα, που προστατεύουν έστω κάποιες περιοχές. Υπάρχουν και οργανώσεις προστασίας διάσημες, όπως η WWF ή η GreenPeace, αλλά και γραμματείες υπουργείων και ημικρατικοί φορείς, με σκοπό να τις περιφρουρούν και να τις προστατεύουν. Τι αυταπάτη! Σήμερα διαπιστώνουμε ότι η μόνη ουσιαστική προσφορά τους, είναι η δημιουργία μερικών χιλιάδων ακόμα γραφειοκρατών, άμεσα ή έμμεσα εξαρτημένων από το κράτος, οι οποίοι – δε ξέρω αν το παρατηρήσατε κι εσείς ή είναι η απλά η εντύπωση μου – έχουν μείνει άλαλοι μπροστά σε αυτήν την επερχόμενη καταστροφή.

Τώρα θα μου πείτε, τι σχέση έχει ο τίτλος με όλα αυτά;

Σήμερα λοιπόν, την παγκόσμια ημέρα των βουνών, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ένα σύντομο video από μια συγκέντρωση επενδυτών στη Νέα Υόρκη, όπου ο πολιτικός προϊστάμενος του υπουργείου που είναι αρμόδιο για όλα αυτά, ο άνθρωπος που θα υπογράψει ή όχι για μια εγκατάσταση ενός βιομηχανικού πάρκου (στις κορυφογραμμές των Αγράφων π.χ.), τους δηλώνει καθαρά: «Το πρώην μαύρο πρόβατο της ευρωζώνης…. μεταμορφώνεται τώρα σε ένα νέο hot-spot για τους επενδυτές και μία από τις πιο φιλικές προς την επιχειρηματικότητα οικονομίες παγκοσμίως. …Και αυτοί που δεν έχουν επενδύσει, τώρα είναι η ώρα να επωφεληθούν των μοναδικών ευκαιριών που παρουσιάζονται στην χώρα μας. Η μόνη ερώτηση που έχουμε από τους ψηφοφόρους μας, είναι γιατί δεν το κάνουμε πιο γρήγορα, γιατί αργήσαμε τόσο πολύ, γιατί δεν πουλάμε πιο πολλά, γιατί δεν ιδιωτικοποιούμε τα πάντα. Και πρέπει να σας καθησυχάσω ότι η όρεξή μας είναι τόσο τεράστια, κάθε μήνας που περνάει γίνεται μεγαλύτερη» (το κοινό χειροκροτεί).

Είναι μια σαφής δήλωση, που δε χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση, μια σαφής και ξεκάθαρη πρόθεση, απέναντι σε μια κοινωνία, χωρίς ξεκάθαρη θέση και χωρίς ξεκάθαρη πρόθεση, που δείχνει όμως ότι αφυπνίζεται και κατανοεί, το μέγεθος της απειλής.

Είναι σε κάθε περίπτωση μια πρόκληση.