Αυτό που ζούμε, τις τελευταίες ημέρες δεν μπορούμε ακόμα, να το ορίσουμε. Στα δικά μας χρόνια δεν έχει γνωρίσει κάτι αντίστοιχο η ανθρωπότητα. Μοιάζει να έχει σταματήσει η κίνηση “προς τα μπρος”.

Η ανθρώπινη μηχανή που καλπάζει πάνω στον πλανήτη παράγοντας, σπαταλώντας, μολύνοντας και καταστρέφοντας είναι σαν να έχει πατήσει φρένο. Ένα αόρατο χέρι (της πανδημίας) μας έχει πιάσει από τον σβέρκο και μας αναγκάζει να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας. Τώρα τα σπίτια μας -ακόμα κι αν έχουν όλες τις ανέσεις- μοιάζουν με κελιά που μας κρατούν περίπου εθελοντικά φυλακισμένους.Αναγκασμένους να αναστοχαστούμε και να θέσουμε ερωτήματα τα οποία μπορεί και να μην περνούσαν καν από το μυαλό μας.

Μαθημένοι να επιβεβαιώνουμε την ύπαρξή μας μέσα από την ύπαρξη και την αποδοχή των άλλων θα ανακαλύψουμε ότι οι μέχρι τώρα επαγγελματικές επιτυχίες που μας εξασφάλιζαν κοινωνική αποδοχή δεν μπορούν να λύσουν το πρόβλημα της ουσιαστικής μοναξιάς και του φόβου με τον οποίο βρισκόμαστε αντιμέτωποι. Τώρα είναι η ώρα πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού μας να συνοικήσουμε ουσιαστικά με την οικογένεια μας. Τον (την) σύζυγο και τα παιδιά μας. Να αναμετρηθούμε με την ανάγκη να κερδίσουμε ή να επιβεβαιώσουμε την δική τους αποδοχή στο πρόσωπό μας. Κι αν όχι, να αντιληφθούμε ότι ένα παιχνίδι που φάνηκε ότι το κερδίζουμε στην κοινωνία το χάνουμε μέσα στο σπίτι μας…

Δεν είναι ντροπή να ομολογήσουμε ότι θα έρθουμε αντιμέτωποι με το φόβο του θανάτου οχυρωμένοι πίσω από πακέτα με μακαρόνια, μπουκάλια με αντησηπτικά και δεκάδες χαρτιά υγείας. Θα τα έχουμε όλα αυτά αδειάζοντας τα σούπερ μάρκετ αλλά θα έχουμε γεμίσει φόβο κι ίσως απελπισία διότι τα συγκεκριμένα… οχυρωματικά έργα είναι πιθανό να μας αφήνουν -τελικά- απροστάτευτους Τώρα που ένα θανατηφόρο πέπλο απλώνεται πάνω από τα κεφάλια μας και τα όποια λεφτά μας, η όποια επαγγελματική επιτυχία και κοινωνική καταξίωση δεν μπορούν να μας βοηθήσουν, είναι χρήσιμο να σκεφτούμε με ποιες αξίες και πρότυπα πορευόμαστε.

Ο πλανήτης μας στέλνει ηχηρό μήνυμα. Θεωρούσε ότι είμαστε το κυρίαρχο είδος πάνω του. Πως μπορούμε να τον χρησιμοποιούμε όπως θέλουμε. Να τον μολύνουμε, να τον λεηλατούμε να καταστρέφουμε τον αέρα που αναπνέουμε. Έρχεται λοιπόν ένα μικρόβιο και τινάζει στον αέρα την συμπεριφορά μας, μας τρομοκρατεί, μας απομονώνει, μας απειλεί με θάνατο. Χρειάζεται να αντικρίσουμε το κακό που μας έχει βρει και σαν μια αντίδραση του πλανήτη για την συμπεριφορά μας απέναντί του. Για την μεταχείριση που του επιφυλάσσουμε τόσα χρόνια. Να καταλάβουμε ότι πριν τον καταστρέψουμε εμείς θα έχουμε καταστραφεί οι ίδιοι. Τώρα που βρισκόμαστε έγκλειστοι και πολλές από τις “παραγωγικές μας δραστηριότητες” έχουν ανασταλεί η Γη αναπνέει πιο ελεύθερα Υποφέρει λιγότερο από την… επέλαση του πολιτισμού μας.

Όλα τούτα δεν τα κάναμε όλοι μαζί και δεν ευθυνόμαστε εξίσου. Υπάρχουν αυτοί που κυβερνούν και εξουσιάζουν. Αυτοί που παίρνουν αποφάσεις με μόνο κριτήριο το κέρδος, την συσσώρευση πλούτου και εξουσίας. Εμείς ευθυνόμαστε γιατί δεν αντιδρούμε. Γιατί βολευόμαστε ή απλά μεμψιμοιρούμε. Όταν τελειώσει αυτός ο εφιάλτης δεν έχουμε το δικαίωμα να συνεχίσουμε από εκεί που τα αφήσαμε. Η πανδημία είναι ένα ηχηρό μήνυμα που μας λέει ότι πρέπει να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο και τον πλανήτη που μας φιλοξενεί. Ίσως η ουσία βρίσκεται ακριβώς εδώ. Ότι στον πλανήτη Γη είμαστε φιλοξενούμενοι…

Του Γιώργου Χελάκη