Στις 18 Σεπτεμβρίου κατατέθηκαν στην Βουλή για κύρωση τέσσερις νέες συμβάσεις παραχώρησης θαλάσσιων «οικοπέδων» συνολικής έκτασης 50.000 τ.χλμ. σε πετρελαϊκές επιχειρήσεις, μόλις λίγες μέρες πριν την σημαντική δέσμευση του πρωθυπουργού για τη κλείσιμο των λιγνιτικών μονάδων έως το 2028. 

Παρότι από το 2012 μέχρι σήμερα οι διαδοχικές κυβερνήσεις, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, έχουν παραχωρήσει μια θαλάσσια και χερσαία έκταση 78.000 τ.χλμ, με τεράστια ρίσκα για τον φυσικό πλούτο της χώρας, το Ελληνικό Κράτος έχει αποτύχει παταγωδώς τόσο στο να διενεργήσει μια σοβαρή εξέταση κόστους-οφέλους (όπως θα όφειλε οποιαδήποτε σοβαρή κυβέρνηση), όσο και να ενημερώσει τους πολίτες για τα πραγματικά φορολογικά έσοδα που θα αποφέρουν οι εξορύξεις. 

Έτσι τόσο οι πολίτες, όσο και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης αναγκάζονται να ενημερώνονται από συγκεκριμένες ‘πηγές’ (όπως την ίδια την πετρελαϊκή βιομηχανία), οι οποίες δεν εξηγούν ποτέ με τρόπο αντικειμενικό, σαφή και στοιχειοθετημένο πώς προκύπτουν οι εκτιμήσεις τους, σε ποιες μελέτες βασίζονται και ποια σενάρια εξετάζουν, όπως γίνεται σε κάθε σοβαρό business plan. 

Ένα τέτοιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η εισήγηση του προέδρου της Ελληνικής Διαχειριστικής Εταιρείας Υδρογονανθράκων (ΕΔΕΥ), κ. Γιάννη Μπασιά, στην Έκθεση Αξιολόγησης Συνέπειων Ρυθμίσεων για την παραχώρηση των τεσσάρων νέων «οικοπέδων», που κατατέθηκε πρόσφατα στη Βουλή. 

Σε αυτή την εισήγηση, ο κ. Μπασιάς δηλώνει ευθαρσώς πως «τα έσοδα για το Ελληνικό δημόσιο […] εκτιμάται ότι θα ανέρχονται σχεδόν στο 40% του συνολικού οικονομικού οφέλους της επένδυσης». 

Αυτή η διατύπωση είναι ένα μνημείο ασάφειας: από λογιστική σκοπιά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα και δεν στηρίζεται σε καμία οικονομοτεχνική μελέτη. 

Επίσης, αυτό το ποσοστό δεν προκύπτει από τις συμβάσεις παραχώρησης που κατατέθηκαν στη Βουλή. Όπως εξηγείται λεπτομερώς και παρακάτω, οι συμβάσεις αυτές προβλέπουν πολύ περιορισμένα έσοδα για το Δημόσιο, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο σκέλος των άμεσων εσόδων. 

Ειδικότερα:

Μισθώματα

Κατά τις συμβάσεις που έχουν κατατεθεί για κύρωση στη Βουλή, το βασικό έσοδο του Δημοσίου αποτελείται από τα μισθώματα (royalties). Το μίσθωμα δεν είναι ένα σταθερό ποσοστό επί της παραχθείσας ποσότητας (όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες), αλλά είναι συνάρτηση των πετρελαϊκών τιμών και του κόστους εξόρυξης (cost of oil). Ανάλογα με τη διακύμανση αυτών των δυο παραγόντων, το Κράτος θα λαμβάνει το 4% με 15% (για κάποιες προηγούμενες παραχωρήσεις το προβλεπόμενο μίσθωμα κυμαίνεται μεταξύ 2% και 20%) της παραχθείσας ποσότητας, σε χρήμα ή σε είδος.   

Ένα ρεαλιστικό σενάριο είναι το ποσοστό του μερίσματος να είναι μεσοσταθμικά της τάξης του 6% ή 7%, κατά μέσο όρο για μια περίοδο 25 ετών. Με άλλα λόγια, για κάθε 100 Ευρώ παραγωγής, το Δημόσιο θα λαμβάνει 6 ή 7 Ευρώ.  

Ας παραθέσουμε ένα απτό παράδειγμα. Το κοίτασμα του Δυτικού Πατραϊκού υπολογίζεται σε 120 εκατ. ανακτήσιμα βαρέλια πετρελαίου. Εάν υποθέσουμε (μια αισιόδοξη εκτίμηση) πως οι πετρελαϊκές τιμές θα είναι, σε πραγματικούς ορούς και κατά μέσο όρο, της τάξης των $70 το βαρέλι (63.7 Ευρώ) κατά τα επόμενα 25 χρόνια, τότε η συνολική αξία του κοιτάσματος μπορεί να εκτιμηθεί σε 8.9 δισ. Ευρώ. Το συμβόλαιο του Δυτικού Πατραϊκού προβλέπει ένα μίσθωμα που κυμαίνεται από 2% έως 20%. Ακόμα κι αν υποθέσουμε, σε ένα αισιόδοξο σενάριο, πως το μίσθωμα θα είναι της τάξης του 10% σε βάθος 25ετίας, το Δημόσιο θα λάβει συνολικά 892 εκατ. Ευρώ. Με άλλα λόγια, κατά μέσο όρο περίπου 35 εκατ. το χρόνο. 

Πρόκειται για ένα πενιχρό ποσό, εάν αναλογιστούμε πως τα συνολικά φορολογικά έσοδα του Δημοσίου ήταν της τάξης των 47.8 δισ. Ευρώ το 2018. 

Ακόμα κι αν αποδειχτεί πως Ελλάδα διαθέτει «δέκα Πατραϊκούς», τα ετήσια έσοδα μέσω μισθωμάτων θα αντιστοιχούσαν, με βάση τις παραπάνω παραδοχές, στο 0.7% των ετήσιων φορολογικών εσοδών του Δημοσίου (περίπου 356 εκατ. Ευρώ). 

Φόρος εταιρικού εισοδήματος

Μια δεύτερη, αν και περιορισμένη, πηγή εσόδων για το Δημόσιο είναι ο φόρος εισοδήματος. Αξίζει σε αυτό το σημείο να σημειώσουμε πως οι πετρελαϊκές επιχειρήσεις τυχαίνουν προνομιακού καθεστώτος καθώς, αντίθετα με τις υπόλοιπες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας, δεν υπόκεινται σε φόρο εισοδήματος 28%, αλλά 20% συν ένα επιπρόσθετο ποσοστό της τάξεων των 5% που θα λαμβάνουν οι περιφέρειες. Πρέπει επίσης να επισημανθεί πως τα έσοδα μέσω της φορολογίας εταιρικού εισοδήματος θα είναι αντιστρόφως ανάλογα με τα έσοδα μέσω μερισμάτων, καθώς τα τελευταία αφαιρούνται από την φορολογική βάση της επιχείρησης.     

Ο φόρος εταιρικού εισοδήματος δεν υπολογίζεται φυσικά ως ποσοστό του κοιτάσματος, αλλά ως ποσοστό των κερδών προ φόρου, τα οποία δεν αποτελούν πάρα ένα μικρό ποσοστό της αξίας παραγωγής. 

Χρησιμοποιώντας και πάλι το παράδειγμα του Πατραϊκού, αφαιρώντας το μίσθωμα και υποθέτοντας ένα περιθώριο κέρδους προ φόρων της τάξης του 10%, το ποσό επί του οποίου θα φορολογηθεί η εταιρεία είναι της τάξης των 34.2 εκατ. το χρόνο (856 εκατ. σε βάθος 25ετιας).  Το Κράτος αναμένεται να λαμβάνει το 20% αυτού του ποσού, δηλαδή 6.8 εκατ. Ευρώ ετησίως για 25 χρόνια, και η περιφέρεια το 5%, δηλαδή 1.7 εκατ. Ευρώ ετησίως. 

Ακόμα κι αν το περιθώριο κέρδους προ φόρων αποδειχτεί μεγαλύτερο, φερειπείν της τάξης του 20%, είναι σαφές πως ο φόρος εταιρικού εισοδήματος θα αποφέρει ήσσονος σημασίας έσοδα στο Ελληνικό Δημόσιο και τις περιφέρειες. Ιδίως για τις περιφέρειες, είναι αδιανόητο να θεωρείται πως ποσά τέτοιας τάξης μεγέθους αποτελούν «αντισταθμιστικό» για την περιβαλλοντική υποβάθμιση που θα υποστούν. 

Θετικό ή αρνητικό ισοζύγιο; 

Είναι δεδομένο πως οι παραπάνω εκτιμήσεις βασίζονται σε ενδεικτικές υποθέσεις εργασίας, και πως απαιτείται πολύ πιο λεπτομερής δουλειά για να υπολογιστεί ένα ακριβές εύρος εσόδων για το Δημόσιο. Επίσης, υφίστανται σαφώς έμμεσες συνεισφορές λόγω οικονομικών πολλαπλασιαστών που πρέπει να συνυπολογιστούν. 

Εντούτοις, από την άμεση φορολογία τουλάχιστον, δεν προκύπτουν τάξεις μεγέθους που να δικαιολογούν τις θριαμβολογίες αυτών που θεωρούν πως το Δημόσιο θα λαμβάνει σημαντικά έσοδα.   

Οποιαδήποτε σοβαρή ανάλυση οφείλει εξίσου να εξετάσει μια σειρά άλλων οικονομικών παραμέτρων που θέτουν υπό αμφισβήτηση το υποτιθέμενο θετικό αντίκτυπο των εξορύξεων. 

Πρώτον, στα έσοδα του Δημόσιου οφείλουν να συνυπολογιστούν ενδεχόμενες άμεσες και έμμεσες κρατικές επιδοτήσεις, που αποτελούν κόστος για το Δημόσιο. Παραδείγματος χάριν, το πρόσφατο «αναπτυξιακό πολυνομοσχέδιο» που κατατέθηκε σε διαβούλευση στις 11/09, επιτρέπει εφεξής την υπαγωγή  «υποστηρικτικών δραστηριοτήτων εξόρυξης» φυσικού αεριού και πετρελαίου στον επενδυτικό νόμο, το οποίο συνεπάγεται επιδοτήσεις ή/και φοροελαφρύνσεις για τις πετρελαϊκές επιχειρήσεις.  

Δεύτερον, όπως τονίζουν πλέον δεκάδες διεθνείς εκθέσεις και επιστημονικές μελέτες, η πλειονότητα των νέων εξορύξεων ενδέχεται στο άμεσο μέλλον να καταστούν οικονομικά ασύμφορες. Σύμφωνα με τη Διακυβερνητική Επιτροπή για την Αλλαγή του Κλίματος του ΟΗΕ (στην Ειδική έκθεση για τον 1.5ο Κελσίου), η κατανάλωση πετρελαίου και φυσικού αεριού πρέπει να μειωθεί κατά τουλάχιστον 54% και 37% αντίστοιχα, έως το 2050 με σκοπό τον περιορισμό της αύξηση της θερμοκρασίας του πλανήτη κατά 1,5°C. Η σταδιακή μείωση της ζήτησης για υδρογονάνθρακες θα μειώσει αναπόφευκτα την τιμή των υδρογονανθράκων, καθιστώντας ασύμφορες τις πιο κοστοβόρες εγκαταστάσεις (“stranded assets”), όπως είναι οι βαθείες και υπερβαθείες εξορύξεις που σχεδιάζονται σε Ιόνιο και Κρήτη. Σε αυτό το πιθανό σενάριο, τα οφέλη αναμένονται να είναι από μηδενικά έως και αρνητικά.  

Τρίτον, όπως καταδεικνύει η οικονομοτεχνική ανάλυση για τις επιπτώσεις των προγραμμάτων εκμετάλλευσης υδρογονανθράκων στη χώρα μας («Economic impacts of the exploitation of hydrocarbons in Greece» από τον οργανισμό οικονομικών αναλύσεων Eftec για λογαριασμό του WWF Ελλάς), ο πολύ υπαρκτός κίνδυνος εκτεταμένης θαλάσσιας και παράκτιας ρύπανσης λόγω των εξορύξεων ενδέχεται να έχει δριμύτατες αρνητικές επιπτώσεις σε άλλους κλάδους της οικονομίας, όπως ο τουρισμός, με το σωρευτικό κόστος να αγγίζει τα 6 δισ. ευρώ σε βάθος 25ετίας. 

Όταν το διακύβευμα είναι το μέλλον του θαλάσσιου και του παράκτιου φυσικού πλούτου της χωράς μας, που απειλείται ευθέως από ενδεχόμενες εξορύξεις, το ελάχιστο που οφείλει να κάνει το Ελληνικό Κράτος είναι μια σοβαρή εξέταση των οικονομικών των υδρογονανθράκων, και των εναλλακτικών δυνατοτήτων για επενδύσεις σε καθαρή ενέργεια, πριν ακόμα προχωρήσει με την κύρωση νέων συμβάσεων. 

Οφείλει επίσης να αναλογιστεί την ευθύνη της Ελλάδας στην αντιμετώπιση της κλιματικής κρίσης, από τη στιγμή που γνωρίζουμε πως η εκμετάλλευση των ήδη υπαρχόντων κοιτασμάτων πετρελαίου και αεριού παγκοσμίως μας οδηγούν πολύ πάνω από το ασφαλές όριο του 1.5ο Κελσίου, με εν δυνάμει καταστροφικές συνέπειες για την ελληνική κοινωνία και οικονομία, όπως υπογραμμίζει η μελέτη της Τράπεζας της Ελλάδος, «Οι περιβαλλοντικές, οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στην Ελλάδα». 

*Ο Ολιβιέ Βαρδακούλιας είναι Οικονομολόγος - Υπεύθυνος Οικονομικών Πολιτικών της WWF Ελλάς. 

Πώς η πολυετής παραβίαση της ευρωπαϊκής νομοθεσίας από τις ελληνικές Αρχές προκάλεσε την παραπομπή της Ελλάδας στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Το δάσος βελανιδιών της Φολόης στην Πελοπόννησο ανήκει στο δίκτυο προστατευόμενων περιοχών Natura. [Huskarl2000/Wikimedia Commons]

Άρθρο που δημοσιεύτηκε στο συνδρομητικό site inside story. Kείμενο Θοδωρής Χονδρόγιαννος.

Όταν στον δημόσιο διάλογο ανακύπτει κάποια περίπτωση πλημμελούς προστασίας του περιβάλλοντος, ακούγεται συχνά το επιχείρημα ότι δεν υπάρχουν οι ανάλογοι πόροι, ειδικά σε περιόδους κρίσης όπως αυτή που περνάει η Ελλάδα την τελευταία δεκαετία. Ωστόσο, στο σημερινό ρεπορτάζ θα διηγηθούμε μία ιστορία, κατά την οποία παρότι το ελληνικό κράτος είχε εξασφαλισμένη χρηματοδότηση από τις Βρυξέλλες, απέτυχε να προστατέψει επαρκώς τη βιοποικιλότητα της χώρας, με αποτέλεσμα να παραπεμφθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή στο Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΔΕΕ).

Οι υποχρεώσεις της Ελλάδας

Όπως κάθε κράτος-μέλος της ΕΕ, με βάση την κοινοτική νομοθεσία η Ελλάδα κλήθηκε να εντοπίσει και να προτείνει κατά τόπους περιοχές που κατά την εκτίμησή της είναι σημαντικές για τη διατήρηση των ειδών και των οικοτόπων που απαντώνται εντός των ορίων τους. Η χώρα ανταποκρίθηκε στην υποχρέωσή της και στα μέσα της περασμένης δεκαετίας απέστειλε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή μία λίστα με περιοχές που σύμφωνα με την επιστημονική γνώση της εποχής έπρεπε να ενταχθούν στο Natura 2000.

Με βάση αυτή τη λίστα, στις 19 Ιουλίου 2006 η Κομισιόν ενέκρινε έναν κατάλογο 239 περιοχών ως Τόπων Κοινοτικής Σημασίας (ΤΚΣ). Σύμφωνα με το άρθρο 6 της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ, μετά από την παραπάνω έγκριση, τα κράτη-μέλη έχουν προθεσμία έξι χρόνων, ώστε να θεσπίσουν τους αναγκαίους στόχους και μέτρα διατήρησης ή αποκατάστασης των υφιστάμενων ειδών και οικοτόπων, με τελικό σκοπό να πετύχουν την ικανοποιητική κατάσταση διατήρησης των ειδών τόσο σε τοπικό, όσο και σε εθνικό επίπεδο. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να κάνουμε μία σύντομη παρένθεση και να πούμε ότι κάθε κράτος-μέλος μπορεί σε μελλοντικό χρόνο να εντάσσει και άλλες περιοχές στο δίκτυο Natura, κάτι που έκαναν και οι ελληνικές Αρχές, με αποτέλεσμα σήμερα οι ενταγμένες περιοχές να ανέρχονται πανελλαδικά σε 446. Από αυτές οι 239 προστατεύονται με βάση την Οδηγία 92/43 και οι 207 με βάση την Οδηγία 147/2009.

Ο χάρτης των περιοχών του δικτύου Natura 2000 στην Ελλάδα. [European Environment Agency]

Η χώρα μας είναι υποχρεωμένη να γνωρίζει τα προστατευόμενα είδη και τους οικοτόπους που βρίσκονται σε κάθε περιοχή Natura 2000. Μάλιστα, η ευρωπαϊκή νομοθεσία κάνει ένα βήμα παραπάνω και ζητά από τα κράτη-μέλη να γνωρίζουν τον ακριβή αριθμό του κάθε προστατευόμενου είδους που διαβιοί σε μία περιοχή, προτού προχωρήσουν στην επόμενη υποχρέωσή τους, που είναι η πρόβλεψη στόχων διατήρησης και διαχειριστικών μέτρων. Αυτή η χαρτογράφηση απαιτεί μακροχρόνια συλλογή δεδομένων από ειδικούς επιστήμονες – μία επισήμανση που θα μας χρειαστεί στη συνέχεια της ιστορίας μας.

Για να δώσουμε ένα σχηματικό παράδειγμα, αν σε μία περιοχή Natura 2000 στη βορειοδυτική Ελλάδα διαβιούν πέντε καφέ αρκούδες, με βάση την ευρωπαϊκή νομοθεσία το ελληνικό κράτος οφείλει να εντοπίσει και να καταγράψει τον πληθυσμό τους, ώστε μέσα από διαχειριστικά μέτρα (όπως είναι για παράδειγμα ο περιορισμός ή η απαγόρευση δόμησης ή συγκεκριμένων έργων και δραστηριοτήτων που αποδεδειγμένα επηρεάζουν αρνητικά τα είδη και τους οικοτόπους) να πετύχει τον στόχο διατήρησης, που μπορεί να είναι είτε η αύξηση του πληθυσμού των καφέ αρκούδων, είτε η διατήρηση του στα ίδια επίπεδα, σίγουρα πάντως όχι η μείωσή τους.

Το παραπάνω πλαίσιο για την προστασία των περιοχών Natura 2000 θεωρείται εξαιρετικά σημαντικό για τις Βρυξέλλες, αφού αποτελεί ουσιαστικά το σημαντικότερο όπλο στη διατήρηση της χλωρίδας και της πανίδας της Ευρώπης. «Πρόκειται για βασικές απαιτήσεις για την προστασία της βιοποικιλότητας σε ολόκληρη την ΕΕ και, κατά συνέπεια, οι υποθέσεις αυτές βρίσκονται ψηλά στην ημερήσια διάταξη της Επιτροπής για την επιβολή της νομοθεσίας», ανέφερε πρόσφατα η Κομισιόν σε ανακοίνωσή της. Για να καταλάβουμε τη σημασία του δικτύου για τη χλωρίδα και την πανίδα, αρκεί να λάβουμε υπόψη ότι καλύπτει το 18% της χερσαίας και σχεδόν το 9,5% της θαλάσσιας επικράτειας της ΕΕ.

H ιδιαιτέρου φυσικού κάλλους περιοχή της Ελαφονήσου, μέρος της οποίας κάηκε πρόσφατα, έχει χαρακτηριστεί ως Τόπος Κοινοτικής Σημασίας του δικτύου NATURA 2000. [Βεντούρης/Eurokinissi]

Εδώ ξεκινούν τα προβλήματα για την Ελλάδα, που είχε στη διάθεσή της έξι χρόνια για να καταγράψει τα προστατευόμενα είδη και τους οικοτόπους εντός των ορίων τους, ώστε στη συνέχεια να θέσει στόχους για την προστασία τους. Ωστόσο, αυτή η διαδικασία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ, ούτε μέχρι το πέρας της προθεσμίας το 2012, ούτε μέχρι σήμερα, 13 χρόνια μετά την έγκριση των τόπων κοινοτικής σημασίας από την Επιτροπή. Στην απόφαση παραπομπής της Ελλάδας στο ΔΕΕ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή υποστήριξε πως «η εξαετής προθεσμία για την Ελλάδα έληξε τον Ιούλιο του 2012 και η Ελλάδα δεν έχει ακόμη θεσπίσει τους αναγκαίους στόχους και τα αναγκαία μέτρα διατήρησης για τους τόπους του Natura 2000 εντός του εδάφους της, θέτοντας σε κίνδυνο την ακεραιότητα του πανευρωπαϊκού δικτύου».

Τι κάναμε όλα αυτά τα χρόνια; Αφού αφήσαμε να περάσουν μερικά χρόνια, στις αρχές της τρέχουσας δεκαετίας το υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας (ΥΠΕΝ) προχώρησε στον σχεδιασμό και την προκήρυξη του έργου «Καταγραφή και παρακολούθηση των τύπων οικοτόπων και των ειδών χλωρίδας και πανίδας των Οδηγιών 92/43/ΕΟΚ και 79/409/ΕΟΚ». Χρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ 2007-2013, το εν λόγω έργο προέβλεπε συνολικά εννέα μελέτες και πολλά υποέργα για την εποπτεία και την αξιολόγηση της κατάστασης οικοτόπων, ειδών χλωρίδας, ασπόνδυλων, αμφιβίων και ερπετών, ιχθυοπανίδας, ορνιθοπανίδας, θηλαστικών και άλλων θαλάσσιων ειδών. Με τη διαδικασία ανοιχτού διαγωνισμού, διάφορες εταιρείες θα αναλάμβαναν τα υποέργα και μελέτες, ώστε εξειδικευμένοι επιστήμονες να γυρίσουν όλη την Ελλάδα και να καταγράψουν με αρκετή λεπτομέρεια τα είδη εντός των προστατευόμενων περιοχών.

Οι ιθύνοντες του ΥΠΕΝ και οι επιστημονικοί φορείς γνώριζαν ότι για την αξιοπιστία των δεδομένων η δειγματοληψία και συλλογή τους έπρεπε να μην περιοριστεί σε ένα έτος, αλλά να γίνει για τουλάχιστον τρία χρόνια. Μετά από καθυστερήσεις αποφασίστηκε τελικά ότι το πρόγραμμα θα εκτελούνταν για τρία χρόνια, την περίοδο 2011-2013. Αυτό σημαίνει ότι η Αθήνα και πάλι θα έχανε την εξαετή προθεσμία, όμως θα απέφευγε την παραπομπή στο ΔΕΕ.

Ωστόσο, ούτε ο παραπάνω σχεδιασμός υλοποιήθηκε. Πηγές με καλή γνώση του θέματος είπαν στο inside story ότι «η μη υλοποίηση του προγράμματος μέσα στην παραπάνω τριετία δεν είχε να κάνει με τη χρηματοδότησή του, η οποία ήταν εξασφαλισμένη από το ΕΣΠΑ, αλλά με το γεγονός ότι οι συνεχείς εκλογικές διαδικασίες, η πολιτική αστάθεια και οι εναλλαγές κυβερνήσεων και ηγεσίας στο ΥΠΕΝ προκάλεσαν σοβαρές καθυστερήσεις, οι οποίες ήρθαν να προστεθούν στη βραδυκίνητη γραφειοκρατία των διοικητικών υπηρεσιών, που δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν με την αναγκαία ταχύτητα στα στάδια των διαγωνιστικών διαδικασιών». Είναι αξιοσημείωτο ότι οι συμβαλλόμενοι με το ελληνικό δημόσιο πληρώθηκαν κανονικά για τα προγράμματα και τα υποέργα που ανέλαβαν, παρότι στο τέλος το ελληνικό δημόσιο δεν κατάφερε να αποκτήσει τα απαραίτητα επιστημονικά δεδομένα.

Εξαιτίας των καθυστερήσεων, οι επιστήμονες έκαναν τελικά επιτόπια έρευνα μόνο το 2015 και έτσι συγκέντρωσαν δεδομένα μόνο για μία χρονιά. Μάλιστα, καθώς το έργο είχε ενταχθεί στο ΕΣΠΑ 2007-2013, με βάση την κοινοτική νομοθεσία έπρεπε να ολοκληρωθεί το αργότερο έως το 2015, για να πληρωθούν οι συμβαλλόμενοι με το ελληνικό δημόσιο, με αποτέλεσμα η ολοκλήρωσή του να γίνει βιαστικά. «Οι επιστήμονες πήγαν σε όλες τις περιοχές. Ωστόσο, τα παραδοτέα στοιχεία που λάβαμε είναι με την αίρεση σοβαρών επιφυλάξεων, αφού οι ειδικοί δεν μπόρεσαν να συλλέξουν στοιχεία για χρονικό διάστημα που θα μας επέτρεπε να είμαστε σίγουροι για τα δεδομένα», είπαν στο inside story πηγές με καλή γνώση του θέματος. Αυτό είχε σαν συνέπεια την αδυναμία των ελληνικών Αρχών να θεσπίσουν στόχους διατήρησης και διαχειριστικά μέτρα για την προστασία των ειδών και των οικοτόπων. «Οι ελληνικές Αρχές δεν θα μπορούσαν να θέσουν στόχους διατήρησης, έχοντας μεγάλη επιστημονική αβεβαιότητα, καθώς αυτοί θα ήταν δεσμευτικοί, γεγονός που μπορεί να επέφερε περιορισμούς σε έργα ανάπτυξης σε αυτές τις περιοχές, χωρίς να υπάρχει πραγματικός λόγος», ανέφεραν οι ίδιες πηγές.

Καφέ αρκούδες ξυπνούν μετά από χειμερία νάρκη στο καταφύγιο του Αρκτούρου στο Νυμφαίο Φλώρινας. [Κ. Τσακαλίδης/Αρχείο Αρκτούρος/Eurokinissi]

Επιπλέον, η θέσπιση στόχων διατήρησης και διαχειριστικών μέτρων χωρίς την ύπαρξη επαρκών δεδομένων ίσως οδηγούσε σε ακόμα πιο δυσάρεστες επιπτώσεις για την Ελλάδα. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα, αν τα ελλιπή –στο διάστημα συλλογής τους– δεδομένα έδειχναν ότι σε μία περιοχή του δικτύου Natura 2000 διαβιούν επτά αρκούδες, ο κατώτατος στόχος διατήρησης που θα μπορούσε να θέσει η Ελλάδα θα ήταν να παραμείνει ο πληθυσμός τους στα ίδια επίπεδα, δηλαδή επτά. Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση μπορεί ο πραγματικός αριθμός τους να ήταν μικρότερος, για παράδειγμα τρεις, με αποτέλεσμα, όταν πραγματοποιούνταν νέα συλλογή επιστημονικών δεδομένων μετά από έξι χρόνια, να επιβληθεί χρηματικό πρόστιμο στην Αθήνα εξαιτίας της υποτιθέμενης μη επαρκούς προστασίας και μείωσης των ατόμων αρκούδας, συμπέρασμα ωστόσο που δεν θα ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.

Κατά το διάστημα μη συμμόρφωσης της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, η Κομισιόν ζητούσε επανειλημμένως από την Αθήνα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Τον Φεβρουάριο του 2015 έστειλε προειδοποιητική επιστολή, ενώ τον Φεβρουάριο του 2016, όταν αναπληρωτής υπουργός Περιβάλλοντος και Ενέργειας ήταν ο Σωκράτης Φάμελλος, ακολούθησε αιτιολογημένη γνώμη, στην οποία η Επιτροπή ανέφερε ότι η χώρα «δεν έχει καθορίσει τις απαιτούμενες προτεραιότητες, ούτε έχει θεσπίσει τα αναγκαία μέτρα διατήρησης για τους τόπους αυτούς», συμπληρώνοντας ότι «η σημαντική αυτή απόκλιση όσον αφορά τη συμμόρφωση με τις βασικές υποχρεώσεις που απορρέουν από την οδηγία για τους οικοτόπους δεν επιτρέπει την ορθή προστασία και διαχείριση των τόπων και συνιστά μείζονα απειλή για την εύρυθμη λειτουργία και τη συνοχή του δικτύου Natura 2000 στο σύνολό του». Η Ελλάδα είχε προθεσμία δύο μηνών για να απαντήσει, ωστόσο δεν το έκανε.

Με την ίδια πολιτική ηγεσία στο υπουργείο Περιβάλλοντος, τον Μάρτιο του 2018 η Κομισιόν επανήλθε με νέα συμπληρωματική αιτιολογημένη γνώμη, όπου ανέφερε ότι ακόμα η χώρα «δεν έχει καθορίσει ούτε τις προτεραιότητες και τους στόχους διατήρησης, ούτε τα αναγκαία μέτρα διατήρησης» για τις περιοχές που έχουν ενταχθεί στο δίκτυο Natura 2000. Και με αυτή την αιτιολογημένη γνώμη η Επιτροπή έδινε στην Αθήνα προθεσμία δύο μηνών για να απαντήσει, αναφέροντας ότι διαφορετικά μπορεί να αποφάσιζε να παραπέμψει την υπόθεση στο ΔΕΕ. Η Αθήνα δεν απάντησε ούτε αυτή τη φορά και τελικά παραπέμφθηκε στο ευρωπαϊκό δικαστήριο.

Τον Μάρτιο του 2019, στο πλαίσιο των διμερών διαλόγων για το φυσικό περιβάλλον μεταξύ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και των κρατών-μελών, εκπρόσωποι της Κομισιόν επισκέφτηκαν την Αθήνα και σε συνάντηση που είχαν με ανθρώπους από το ΥΠΕΝ ενημέρωσαν την ελληνική πλευρά ότι «είστε κοντά στο δικαστήριο». Όταν η τελευταία εξήγησε τους λόγους των καθυστερήσεων, η Κομισιόν συμβούλευσε την Αθήνα να προχωρήσει σε μία βηματική προσέγγιση –«multistep approach» ήταν ο όρος που χρησιμοποίησαν– σύμφωνα με την οποία οι ελληνικές Αρχές μπορούν και πρέπει να θέσουν στόχους διατήρησης και να λάβουν μέτρα διαχείρισης για όσα προστατευόμενα είδη, κατά την εκτίμησή τους, διαθέτουν επαρκή επιστημονικά στοιχεία (με μία επικαιροποίηση των όσων συγκεντρώθηκαν), προχωρώντας στη συνέχεια σε ανάλογα μέτρα για τα υπόλοιπα είδη, όταν αποκτήσουν τα επιστημονικά δεδομένα.

Προς το παρόν, το ελληνικό κράτος επιχειρεί να προστατεύσει τις περιοχές Natura με διάσπαρτες διατάξεις, που βρίσκονται σε διαφορετικά νομοθετήματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο νόμος 3937/2011 για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας, ο οποίος θέτει μία σειρά από περιορισμούς στις δραστηριότητες εντός Natura, όπως είναι η απαγόρευση εγκατάστασης επικίνδυνων βιομηχανικών εγκαταστάσεων (της Οδηγίας 96/82/ΕΚ), η απαγόρευση εγκατάστασης βιομηχανικών εγκαταστάσεων υψηλής όχλησης, η αλιεία με δίχτυα τράτας, πεζότρατες και με παρόμοια δίχτυα πάνω από κοραλλιογενή ενδιαιτήματα, η απαγόρευση ιχθυοκαλλιεργειών σε λιβάδια ποσειδωνίας και η καταρχήν απαγόρευση τοποθέτησης διαφημιστικών πινακίδων. Ακόμη, αυτή η νομοθεσία προβλέπει περιορισμούς σε γεωργικές και κτηνοτροφικές δραστηριότητες, καθώς και στη δόμηση, αφού για τις περιοχές εκτός δόμησης που εμπίπτουν στις κατηγορίες των Ειδικών Ζωνών Διατήρησης ή των Ζωνών Ειδικής Προστασίας, η δόμηση επιτρέπεται μόνο για εκτάσεις άνω των 10.000 τετραγωνικών μέτρων, αντί των 4.000, που προβλέπει η γενική νομοθεσία. Επιπλέον, σύμφωνα με το άρθρο 6 παρ. 3 της Οδηγίας 92/43/ΕΟΚ –που είναι δεσμευτική για κάθε κράτος-μέλος και έχει μεγαλύτερη βαρύτητα από τους εθνικούς νόμους– κάθε έργο και δραστηριότητα εντός του δικτύου Natura 2000 υπόκειται σε Δέουσα Εκτίμηση των Επιπτώσεων στα είδη και τους οικοτόπους μέσα από τη διαδικασία περιβαλλοντικής αδειοδότησης. Υπάρχει, δηλαδή, ένα αυστηρότερο πλαίσιο για τα έργα και τις δραστηριότητες που λαμβάνουν χώρα εντός του δικτύου. 

Η έβενος του Sibthorp είναι σπάνιο είδος φυτού, ενδημικό της Νοτιοανατολικής Ελλάδας.

Από το ρεπορτάζ του inside story προκύπτει ακόμα ότι βρίσκεται σε εξέλιξη η σύνταξη Προεδρικών Διαταγμάτων –μέσα από ένα έργο του ΥΠΕΝ, χρηματοδοτούμενο από το τρέχον ΕΣΠΑ και ύψους 17,5 εκατ. ευρώ– που θα καθορίζουν τους όρους χρήσης, δηλαδή το τι επιτρέπεται και τι απαγορεύεται σε κάθε μία από τις περιοχές Natura. Πέρα από την έκδοση των ΠΔ, τα οποία αναμένεται να συγκεντρώσουν σε μία ειδική νομοθεσία όλα τα μέτρα για την προστασία των περιοχών Natura, το εν λόγω έργο προβλέπει και την εκπόνηση σχεδίων διαχείρισης για τη θέσπιση μέτρων διατήρησης. Ωστόσο, εδώ ανακύπτει το ερώτημα πώς θα συνταχθούν τα σχέδια διαχείρισης, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η συλλογή των επιστημονικών δεδομένων, που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη.

Τον περασμένο Ιούλη, ήρθε στο φως της δημοσιότητας μια ιδιαίτερα ανησυχητική είδηση: από τις αρχές του χρόνου, όταν ο Ζαίχ Μπολσονάρου ανέλαβε την προεδρία της Βραζιλίας, υπολογίζεται ότι ο Αμαζόνιος χάνει δασικές εκτάσεις ίσες με ένα γήπεδο ποδοσφαίρου κάθε λεπτό. Αυτή η είδηση, έχει πλέον ξεπεραστεί από μια ακόμη πιο ζοφερή πραγματικότητα. Οι αμέτρητες πυρκαγιές που έχουν ξεσπάσει τις τελευταίες εβδομάδες στο τροπικό δάσος, καταστρέφουν ανυπολόγιστης περιβαλλοντικής σημασίας οικοσυστήματα, ανεβάζοντας ακόμη περισσότερο το ρυθμό αποδάσωσης του Αμαζονίου.

Ηλέκτρα Κλείτσα | http://net.xekinima.org/

Τι θα συμβεί όταν η Ελλάδα κληθεί από το ΔΕΕ

 

Πηγές με καλή γνώση της επικοινωνίας μεταξύ Βρυξελλών και Αθήνας είπαν στο inside story ότι η Ελλάδα ενώπιον του ΔΕΕ θα αναπτύξει την επιχειρηματολογία της υιοθέτησης της βηματικής προσέγγισης, καθώς έχουν ήδη γίνει ενέργειες προς αυτή την κατεύθυνση, ενώ σχεδιάζει να πραγματοποιήσει εκ νέου μελέτες για τη συγκέντρωση των δεδομένων που δεν συνελέγησαν στο προηγούμενο πρόγραμμα, εντάσσοντάς το ξανά στο ΕΣΠΑ, αυτή τη φορά στην προγραμματική περίοδο 2014-2020.

Σύμφωνα με το ενωσιακό δίκαιο, εάν το ΔΕΕ κρίνει ότι η Ελλάδα έχει παραβιάσει την κοινοτική νομοθεσία για τις περιοχές Natura 2000, θα ζητήσει από τις εθνικές αρχές να λάβουν μέτρα συμμόρφωσης. Από το ρεπορτάζ προκύπτει ότι η Αθήνα πολύ δύσκολα θα αποφύγει αυτή την πρώτη «καταδίκη» από το ΔΕΕ. Ωστόσο, είναι αξιοσημείωτο ότι σε αυτήν την πρώτη παραπομπή η χώρα δεν κινδυνεύει από πρόστιμο. Αντίθετα τα πράγματα θα γίνουν δυσκολότερα, αν παρά την απόφαση του Δικαστηρίου, η Ελλάδα εξακολουθήσει να παραβιάζει την ευρωπαϊκή νομοθεσία. Είναι αξιοσημείωτο ότι μεταξύ των κριτηρίων για την επιμέτρηση ενός πιθανού προστίμου βρίσκονται η σπουδαιότητα των κανόνων που παραβιάστηκαν, οι συνέπειες της παραβίασης στα γενικά και ειδικά συμφέροντα, καθώς και η περίοδος μη εφαρμογής της ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Από το παραπάνω ιστορικό της υπόθεσης προκύπτει ότι αμφότερα τα κριτήρια θα είναι ιδιαίτερα επιβαρυντικά για την ελληνική πλευρά, αν η Ελλάδα οδηγηθεί για δεύτερη φορά ενώπιον του ΔΕΕ.

Η μεγάλη εικόνα από την παραπομπή της Ελλάδας στο ΔΕΕ είναι η πεισματική άρνηση των ελληνικών Αρχών να αξιοποιήσουν την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση και νομοθεσία για την προστασία μερικών από τις πλουσιότερες περιβαλλοντικά περιοχές της χώρας, οι οποίες, χάρη στη χλωρίδα και την πανίδα τους, πέρα από την αυταξία τους, συμβάλλουν και στην ενίσχυση του τουρισμού και την ανάπτυξη της οικονομίας. Λεφτά υπάρχουν, τεχνογνωσία υπάρχει, κατά τη συνήθη πρακτική λείπει, τουλάχιστον μέχρι τώρα, η πολιτική βούληση.

Οι απώλειες

Δεν είναι μόνο ότι ο ουρανός των μεγάλων πόλεων της Βραζιλίας και άλλων χωρών της Λατινικής Αμερικής έχει γίνει μαύρος από τους καπνούς. Δεν είναι μόνο οι τρομακτικές επιπτώσεις στην ατμόσφαιρα από τις ίδιες τις φωτιές, αλλά και από τις καταστροφές των δασών που απορροφούν μεγάλες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα. Δεν είναι μόνο οι επιπτώσεις στο κλίμα της περιοχής, που ρυθμίζεται από τα τροπικά δάση του Αμαζονίου, ούτε αυτές που θα υποστεί το δαιδαλώδες σύστημα των ποταμών και των παραποτάμων, ή των υπόγειων υδροφορέων. Είναι και -αν όχι κυρίως- η απώλεια σημαντικού τμήματος της βιοποικιλότητας του δάσους του Αμαζονίου, που αντίστοιχή της δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη.

Για να αντιληφθεί κανείς την έκτασή της, αρκεί η αναφορά σε είδηση του 2017, σύμφωνα με την οποία κάθε δύο μέρες ανακαλύπτεται στον Αμαζόνιο ένα νέο είδος χλωρίδας ή πανίδας. Στις τεράστιες φωτιές που καταστρέφουν τον Αμαζόνιο σήμερα, χάνονται είδη που δε θα μάθουμε ποτέ ότι υπήρξαν. Κάποια από αυτά θα μπορούσαν ενδεχομένως να φανούν χρήσιμα σε ολόκληρη την ανθρωπότητα για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες. Κάποια άλλα είδη, ενδεχομένως να έπαιζαν κομβικό ρόλο στην ισορροπία της τροφικής αλυσίδας και να συμπαρασύρουν στην εξαφάνιση πολλά ακόμη.

Ιθαγενείς

Πέρα από τα φυτά και τα ζώα όμως, υπάρχουν και οι άνθρωποι. Όχι μόνο το σύνολο των κατοίκων του πλανήτη και οι επόμενες γενιές που θα επηρεαστούν πιο έμμεσα και πιο μακροπρόθεσμα από την καταστροφή, αλλά οι σημερινοί κάτοικοι του δάσους του Αμαζονίου. Οι ιθαγενικές φυλές που επιμένουν να ζουν μέσα στο δάσος, προστατεύοντας το και εξαρτώντας την ύπαρξή τους από αυτό. Κάποιες από αυτές τις φυλές θα σβήσουν μαζί με τη φύση της περιοχής, χωρίς να μάθουμε ποτέ ότι υπήρξαν. Κάποιες άλλες, είναι γνωστές όχι μόνο για τη μεγάλη πολιτισμική κληρονομιά που κουβαλάνε, αλλά και για τους μεγάλους αγώνες ενάντια στην καταστροφική επέλαση της «ανάπτυξης» στον Αμαζόνιο. Μια από τις πιο εμβληματικές μορφές αυτού του αγώνα, ήταν ο Τσίκο Μέντες, που δολοφονήθηκε το 1988 γιατί προσπαθούσε να οργανώσει τους αυτόχθονες ενάντια στην καταστροφή του δάσους που ήταν πάντα το σπίτι τους και η επιβίωσή τους. Σήμερα οι δολοφόνοι του (οι μεγάλες επιχειρήσεις αγροτικής παραγωγής και εξορύξεων και οι κυβερνήσεις που τις υπηρετούν) ολοκληρώνουν το καταστροφικό τους έργο κατακαίγοντας τον Αμαζόνιο.

Ένα γιγάντιο, «ενοχλητικό» δάσος

Στις περισσότερες περιπτώσεις δασικών πυρκαγιών, οφείλει κανείς να είναι προσεκτικός και να έχει συγκεκριμένες αποδείξεις και στοιχεία, πριν μιλήσει για εμπρησμό και μάλιστα με συγκεκριμένο σχέδιο. Στην περίπτωση όμως του Αμαζονίου, που απειλείται από τεράστια συμφέροντα εδώ και δεκαετίες, ιδιαίτερα όταν το ίδιο χρονικό διάστημα ξεσπάνε αμέτρητες φωτιές σε αμέτρητα διαφορετικά σημεία του, το να μιλάει κανείς για τυχαία γεγονότα είναι τουλάχιστον αφέλεια. Μετά τις μπουλντόζες, που όπως φαίνεται κινούνταν με πολύ αργούς ρυθμούς, ήρθαν οι φωτιές.

Γιατί όμως καταστρέφεται ο Αμαζόνιος; Τι θέλουν να πετύχουν αυτοί που βγάζουν από τη μέση το «άχρηστο» κατά τη γνώμη τους δάσος; Το τελευταίο διάστημα, εταιρείες εξορύξεων πετρελαίου και χρυσού, παρενοχλούν όλο και πιο έντονα τις κοινότητες ιθαγενών που προστατεύουν τα δάση του Αμαζονίου. Εταιρείες αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής ονειρεύονται τη μετατροπή ακόμη μεγαλύτερων δασικών εκτάσεων σε καλλιέργειες και βοσκοτόπια. Τα πιο μεγάλα τμήματα του τροπικού δάσους, προορίζονται ακριβώς γι αυτό: νέες κτηνοτροφικές μονάδες και νέα χωράφια. Πόσα χωράφια όμως χρειάζονται στον πλανήτη; Δεν τους φτάνουν αυτά που δημιούργησαν ήδη; Σε τελική ανάλυση, ο Αμαζόνιος δεν καταστρέφεται σήμερα, αλλά εδώ και πολλές δεκαετίες.

Χωράφια για μια φορά

Όχι, τα χωράφια δεν τους φτάνουν, γιατί το έδαφος στον Αμαζόνιο δεν είναι φτιαγμένο για να παράγει σόγια. Είναι κατάλληλο για να συντηρεί αιωνόβια τροπικά δάση, αλλά πολύ φτωχό σε θρεπτικά συστατικά που απαιτούνται στην αγροτική παραγωγή. Έτσι, μετά από μία ή το πολύ δύο χρονιές παραγωγής, το «χωράφι» αχρηστεύεται. Σύντομα, οι εταιρείες παραγωγής αγροτικών προϊόντων και ζωοτροφών ψάχνουν το επόμενο «χωράφι», στο επόμενο εξίσου ακατάλληλο κομμάτι του Αμαζονίου. Αιώνες φυσικής ιστορίας, ανυπολόγιστης αξίας φυσικός πλούτος, πολιτισμική κληρονομιά, αχαρτογράφητη βιοποικιλότητα, ανθρώπινες ζωές, καταστρέφονται για να δώσουν αγροτική παραγωγή για ένα ή δύο χρόνια. Αυτή η εικόνα συνοψίζει τον απόλυτο παραλογισμό που ονομάζεται καπιταλιστικό σύστημα.

Ένας αποτελεσματικός υπάλληλος

Αν η κατάσταση δεν ήταν τόσο τραγική, θα υπήρχε λίγος χώρος για γέλια. Ο πρόεδρος της Βραζιλίας, που από την πρώτη μέρα της ανόδου του στην εξουσία έκανε ξεκάθαρο ότι το δάσος του Αμαζονίου αποτελεί εμπόδιο για τις μεγάλες επιχειρήσεις τα συμφέροντα των οποίων υπηρετεί, κατηγορεί σήμερα για τις φωτιές τις περιβαλλοντικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην περιοχή. Όταν ο ίδιος έχει φροντίσει να παραδώσει τον Αμαζόνιο στα μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα που καθορίζουν την τύχη του πλανήτη. Όταν οι εταιρείες για των οποίων τα κέρδη φροντίζει, παίζουν στα ζάρια την επιβίωση της φύσης και των ανθρώπων για να ταΐσουν για άλλη μια χρονιά τα βοοειδή στις μεγάλες κτηνοτροφικές μονάδες της γης. Αυτός ο παραλογισμός δεν έχει επιστροφή. Θα τον ανατρέψουμε, ή θα μας αφανίσει.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία εκφράζει για ακόμη μία φορά την αποδοκιμασία και την