Το ξύλινο αλιευτικό σκάφος "Αθανάσιος Γ" προστέθηκε στην μεγάλη λίστα των "θυμάτων" του εκσυχρονισμού και του εξευρωπαϊσμού της χώρας μας. Οι νόμοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης δυστυχώς δεν δίνουν το δικαίωμα στον ιδιοκτήτη να αποσύρει την άδεια αλιείας του σκάφους και να αλλάξει την χρήση του αλλά τον υποχρεώνουν να καταστρέψει ολοσχερώς το σκάφος. Σκάφη που μεγάλωσαν γενιές και οικογένειες διαλύονται και μαζί τους χάνεται η ναυτική παράδοση της Ελλάδας. Η αλυσίδα που μας ενώνει με το παρελθόν του λαού μας και μας κρατάει για να μην χαθούμε στην δίνη της παγκοσμιοποίησης, αποδυναμώνεται κάθε φορά που ένα τέτοιο σκάφος καταστρέφεται. Πολλές θα ήταν οι χρήσεις που θα μπορούσε να υπηρετήσει το "Αθανάσιος Γ" αν δεν ήταν απαραίτητη η καταστροφή του. Πόσο χρήσιμο θα ήταν να μετατρεπόταν αυτό το σκάφος σε επισκέψιμο για το κοινό ώστε να μπορούν να μαθαίνουν μικροί και μεγάλοι, λεπτομέρειες για την δύσκολη ζωή των ψαράδων των νησιών μας ? Η μήπως δεν θα ήταν μοναδική εμπειρία για τους ξένους τουρίστες της χώρας μας να δουν από κοντά ακόμα και να κάνουν βόλτα με ένα παραδοσιακό καραβόσκαρο σαν το "Αθανάσιος Γ" ? Δυστυχώς οι άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά υπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών τους και όχι του λαού μας για αυτό και τα εγκλήματα κατά της παράδοσης μας θα συνεχίζονται μέχρι να σβηστεί ολοκληρωτικά, εκτός αν έστω και αργά καταλάβουμε ποιο είναι τελικά το συμφέρον μας και παλέψουμε για αυτό. Μέχρι τότε σκάφη σαν το "Αθανάσιος Γ" από την Λυγιά της Λευκάδας θα οδηγούνται στην καταστροφή.

Μηηηηηηηη!!!!! Μη  το σκοτώσεις!!!

Δες στο παρακάτω link γιατί το σαμιαμίδι είναι ο θησαυρός κάθε σπιτιού!!

http://www.freepen.gr/2019/07/blog-post_304.html

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Ελληνική ΟΡΝΙΘΟΛΟΓΙΚΗ Εταιρεία εκφράζει για ακόμη μία φορά την αποδοκιμασία και την

Ο Κορινθιακός Κόλπος αποτελεί ένα μικρό, μακρύ, ημίκλειστο και πολύ βαθύ κόλπο,

του Λεωνίδα Βατικιώτη / Εφημερίδα Νέα Σελίδα
Πιο εύστοχος και επίκαιρος δεν θα μπορούσε να ήταν ο Βρετανός καλλιτέχνης Μπάνκσυ! Η φετινή του εντελώς απρόβλεπτη παρέμβαση στην Μπιενάλε της Βενετίας με θέμα την εισβολή των κρουαζιερόπλοιων στη Γαληνοτάτη Δημοκρατία έφερε στην επιφάνεια ένα πρόβλημα που ξεπερνάει την αισθητική όχληση!

Απειλεί και την ίδια τη Βενετία, όπως φάνηκε με το ατύχημα που συνέβη την Κυριακή 2 Ιουνίου 2019. Το ατύχημα προκλήθηκε όταν ένα μεγάλο κρουαζιερόπλοιο 13 ορόφων και 60.000 τόνων με δυνατότητα μεταφοράς 2.500 επιβατών της ιταλικής εταιρείας Msc προσέκρουσε στο λιμάνι παρασέρνοντας ένα μικρό τουριστικό πλοίο που ήταν ήδη σταματημένο και τραυματίζοντας ελαφρά 5 επιβαίνοντες. Οπουδήποτε αλλού κι εν είχε συμβεί το ίδιο επεισόδιο (όπως διαβάσαμε ότι συνέβη το 2011 στη Βαλτική ξανά με ευθύνη του ίδιου πλοίου) θα περνούσε απαρατήρητο. Το πολύ – πολύ να το ανέφερε ο τοπικός Τύπος. Στη Βενετία όμως έγινε θέμα, και για το διεθνή ακόμη Τύπο, επειδή επιβεβαίωσε την κριτική και τις ανησυχίες που διατυπώνονται εδώ και χρόνια.

https://twitter.com/i/status/1135129892855721985 

Οι αντιδράσεις προέρχονται πρώτα και κύρια από του κατοίκους της Βενετίας που τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει ξένοι μέσα στην ίδια τους πόλη. Πρωί – βράδυ ο ήχος που διαπερνά δρομάκια, γέφυρες και πλατείες προέρχεται από τις ρόδες των βαλιτσών που σέρνουν τα στίφη των τουριστών (30 εκ. προσελκύει ετησίως η Βενετία των 270.000 κατοίκων) κι ο ορίζοντας, που ενέπνευσε τον Καναλέτο να γεμίσει τους πίνακες του με ουρανό κάνοντας τους πιο ανήσυχους επισκέπτες να έχουν διαρκώς υψωμένα τα βλέμματα τους για να συλλάβουν τη μαγεία που συνεπήρε τον πιο διάσημο Βενετό ζωγράφο, να διακόπτεται και να ρυπαίνεται από τα υπερμεγέθη κρουαζιερόπλοια.

Μάλιστα, το κρουαζιερόπλοιο που προκάλεσε το πρόσφατο ατύχημα δεν ήταν κι από τα μεγαλύτερα. Ανήκει σε εκείνη την κατηγορία, κάτω των 96.000 τόνων, στην οποία επιτρέπεται η διέλευση του καναλιού! Έτσι όμως φαίνεται πόσο αναποτελεσματικά κι επιδερμικά είναι τα μέτρα που έχουν εφαρμόσει για να θέσουν ένα όριο στην επέλαση των κρουαζιερόπλοιων, κατ’ απαίτηση των κατοίκων της Βενετίας. Οι ντόπιοι διαδηλώνουν τακτικότατα στις πλατείες και τους δρόμους της πόλης ενάντια στα κρουαζιερόπλοια και την επέλαση των τουριστών. Πανό και αυτοκόλλητα με το σήμα του απαγορευτικού επάνω σε κρουαζιερόπλοια, βαλίτσες με ρόδες, σελφοκόνταρα κ.α. υπάρχουν σχεδόν σε κάθε γωνία και καφέ, σχεδόν παντού. 

Από την άλλη, η υποδοχή των χιλιάδων τουριστών στοιχίζει. Είναι τα κόστη εκσυγχρονισμού και επέκτασης στα λιμάνια ώστε να μπορούν να δέσουν αυτά τα γιγαντιαία πλοία. Κι εξ ίσου σοβαρά είναι τα κόστη που προκαλούν ακόμη και με την ολιγόωρη επίσκεψή τους σε ένα τουριστικό προορισμό, δεδομένων των ανθρώπινων αναγκών που πρέπει να ικανοποιηθούν. Όλα αυτά είναι κόστη που ματαφέρονται είτε στον κρατικό προϋπολογισμό, κι εν τέλει τους φορολογούμενους, είτε στην τοπική κοινωνία που πρέπει να μάθει να ζει με την επέλαση των τουριστών και το θόρυβό τους.

Στην άλλη άκρη του φάσματος αυτών των «εξωτερικοτήτων» υπάρχουν ωστόσο κέρδη. Η ιταλική ιδιοκτησία του κρουαζιερόπλοιου που τράκαρε στο βενετσιάνικο ντοκ, έστω κι αν η εταιρεία έχει την έδρα της στην Ελβετία, μας βοηθάει να καταλάβουμε γιατί οι ιταλικές κυβερνήσεις, είτε είναι κεντροαριστερές είτε ακροδεξιές, δείχνουν τέτοια αδιαφορία και ανοχή απέναντι στην καταστροφή που προκαλούν τα κρουαζιερόπλοια.

Η ανάγκη επανεξέτασης των όρων του τουρισμού και των μετακινήσεων, υπό την αυστηρή προϋπόθεση να μην στραφεί σε βάρος των πιο φτωχών επισκεπτών κάτω από την ταμπέλα της προσέλκυσης «ποιοτικού τουρισμού», επιβεβαιώθηκε τις προηγούμενες μέρες κι από το Έβερεστ. Αλλεπάλληλα ρεπορτάζ για την κοσμοσυρροή που παρατηρείται και τις ουρές χιλιομέτρων που σχηματίζονται στην υψηλότερη βουνοκορφή του κόσμου από ορειβάτες μας οδηγούν στο ίδιο συμπέρασμα: σε μια εποχή απίστευτης ευκολίας στις μετακινήσεις και μείωσης του κόστους τους, σε μια εποχή που τα μακρινά ταξίδια από προνόμιο πλούσιων και ανθρώπων της περιπέτειας μέχρι και την προπολεμική περίοδο πλέον στοιχίζουν πιο φθηνά από μια επίσκεψη σε μια κοντινή πόλη με το αυτοκίνητο, λόγω βενζίνης, διοδίων, κ.α., η ασυδοσία των κρουαζιερόπλοιων, για αρχή, δεν μπορεί να είναι αυτονόητη.

Αν θέλουμε φυσικά να διατηρηθούν ως έχουν ευαίσθητα οικοσυστήματα και ανθρώπινες κατασκευές όπως τα σπίτια στη Βενετία που απειλούνται σοβαρά από τα κύματα που σηκώνουν τα γιγαντιαία κρουαζιερόπλοια για να φτάσουν όσο το δυνατό πιο κοντά στην πλατεία του Αγίου Μάρκου.

Του Δημήτρη Βεργίνη

Αν όριζα τη ζωή με έναν αφορισμό θα έλεγα ότι είναι η συνείδηση της απώλειας. Για όποιο ον σε αυτόν τον πλανήτη η απώλεια είναι πόνος. Είναι κλάμα, είναι ουρλιαχτό, είναι γλείψιμο πληγής, είναι παραίτηση, είναι επιμονή. Είναι ο τρόπος του οδυρμού, του αποχωρισμού, της συνειδητοποίησης του για πάντα χώρια, της θλίψης.

Αν έψαχνα λόγους που δεν αξίζει αυτό το ενδιάμεσο του «γεννιόμαστε-πεθαίνουμε»  θα έβαζα πρώτον το αναπόφευκτο του θανάτου των αγαπημένων μας. Δεν αντέχεται το άκουσμα της είδησης, το σοκ των πρώτων στιγμών, η ταχυκαρδία, οι κομμένες ανάσες, το ξέσπασμα, το λύγισμα, η αποδοχή (;) του οριστικού. Δεν αντέχεται το σώμα που δε θα ξαναδείς, η φωνή που δε θα ξανακούσεις, η αφή που δε θα ξανανιώσει.

Θάνατος είναι το πιο δύσμορφο θήτα που σχημάτισε ποτέ η άκρη οποιασδήποτε πένας, από τότε που τύποι ζωγράφιζαν σε τοίχους μέσα σε σπηλιές. Είναι οι τελευταίες λέξεις που λες πλάι σε ένα κρεβάτι εντατικής, αλλά και οι τελευταίες λέξεις που δεν προλαβαίνεις να πεις γιατί αυτός (ο διάολος) συνέβη μακριά σου. Είναι η αναρώτηση «τα είπα όλα, με άκουσε;», αλλά και η κατάθεση «δε μου έφτασε τίποτα, δεν τον χάρηκα, δεν τον χόρτασα».

Θάνατος είναι το μελάνι που τελειώνει στο μόνο στυλό που υπάρχει σε απόσταση μιλίων. Και τώρα, πώς θα ολοκληρώσουμε το κείμενο που είχαμε ξεκινήσει;

Κάνω μια απόπειρα απόψε να γράψω για τις οριστικές απώλειες. Δε θα το τραβήξω όμως ετούτο το κείμενο. Είπαμε, είναι μόνο μια απόπειρα. Είναι τα φλας μπακ ενός σκοτεινού θαλάμου γεμάτου με φωτογραφίες μεταπαραδείσιας ήττας. Στη βιτρίνα του φωτογραφείου μου δε θα βγάλω καμία από αυτές. Το δικό μου κλάμα, παιδάκι εννιά χρονών στο δωμάτιό μου βράδυ, όταν πρώτη φορά κατάλαβα ότι όλοι μια μέρα πεθαίνουμε, δε θα το βγάλω στη θέα κανενός. Οι βιτρίνες  είναι για να κοντοστέκονται χαμόγελα και θαυμασμοί, πόθοι και σχέδια, όχι για να μεγαφωνούν το ελάχιστό μας.

Θα αρκεστώ, σε ετούτη την απόπειρα, στο ακράγγιγμα του φευγιού προς την ένωση με το σύμπαν. Κι απ’ αυτό θα πάρω τα κουράγια μου για τα επόμενα που αναπόδραστα θα έρθουν.

Κάθε τέλος είναι της μονάδας αλλά δεν είναι του όλου. Κάθε τέλος είναι ταυτόχρονα και αυτοστιγμεί η ένωση με τη σκόνη, την πανάρχαια, την αρχέγονη του σύμπαντος. Είναι το μοίρασμα του σώματός μας, της ύλης μας με τον κόσμο, με το πριν και το μετά. Και ξέρω, αυτό από μόνο του, στη στιγμή δεν είναι τίποτα. Στο zoom out όμως, στο καταλάγιασμα της συντριβής μπορεί και να είναι πολλά. Μπορεί και να είναι τα πάντα. Η ουσία τους.

*Η Δήμητρα Κιομουρτζίδου μου χάρισε το κλικ της απώλειας.