Προσκυνητής της Φύσης (ποίημα του Αντώνιου Β. Καπετάνιου)

Όμορφο ποίημα που αναρτήθηκε στην ιστοσελίδα https://dasarxeio.com/ την 1η μέρα της άνοιξης (21η Μαρτίου), η οποία επίσης είναι Παγκόσμια Ημέρα της Δασοπονίας αλλά και Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ

Μέσα στην τόση καλοσύνη
της φύσης που με συγκινεί
βρήκα φωλιά, βρήκα πηγή
και μιαν ολόγιομη Σελήνη
π’ όλο το Είναι μου ορθεί
και κάμει ολόσειστα τη γη
να πάλλεται από γαλήνη.
*
Τι ταπεινότης, τι τιμή
πόση η έγνοια της ευθύνης
ποιο το συγκλόνισμα και τι
νοιώθω στο ευ της ευφροσύνης
όταν προσκυνητής στη γη
στο ‘κόνισμα της καλοσύνης
δέεται σύστολα η ψυχή!
*
Αγγίζω το μικρό πουλί
και νοιώθω την εμπιστοσύνη
π’ αυτό μου δείχνει και κινεί
‘σθήματα που η ρωμιοσύνη
ξέχασε γιατ’ η φυλή
από τη μήτρα ‘χει αποκλίνει.
*
Ο κότσυφας θρασομανά
το θαρρευτό πετά σπουργίτι
ο τέττιγας αχολογά
σειέται βουβό το σαμιαμίδι
ο μέρμηγκας με προσπερνά
κι ο πάρδος ψάχνει νάβρει σπίτι.
*
Πάνου στην πέτρα η φασσιά
ο κάπρος βγαίνει σαν αυγίζει
σούρνεται η δενδρογαλιά
μόνος ο ρήσος συνεχίζει
το λάφι με ακολουθά
και το τσακάλι με μυρίζει.
*
Κάτου στη γης μύροι λογής
ρίγανη, θρούμπι κι αφάνα
αρώματα που με μεθούν
και μου μπικώνουν την ανάσα,
φασκομηλιά μεσοστρατίς
χαμομηλάκια μία στάλα!
*
Πεύκος, μυρσίνη, λυγαριά
κάπαρη, δρυς, γέρο πλατάνι
κυπάρισσος στη δημοσιά
ελιά που γέμει το χωράφι
της γης οπώρες που δετά
φτιάχνουν της φύσης το λογγάδι.
*
Αγέρας, πέτρα, άρμη, φως
αχολογά ο τόπος πράξη
ήλιος και γη, λίγο νερό
αρκούν για να δεθεί η πλάση
κι όλα να γίνουνε σκοπός
και να πορέψουνε με τάξη.
*
Γήινη εσθήτα όλ’ αυτά
κι ο άνθρωπος να την πλουτίζει
να στέργεται κι αρμοστά
μέσα στο σύμπαν να πορίζει,
ωριός και θέριος σταυρωτά
να πλέκει φύση και ν’ ορίζει.
*
Και η ταυτότητα της γης
να μπλέκεται με του ανθρώπου
μύστης και χτίστης της ζωής
ο πονητής νάναι του τόπου
κι ύστερα ως προσκυνητής
να στέκεται στη γη του κόπου.
*
Αχειροποίητη ομορφιά
νοιώθω ετούτη εδώ την πλάση
της ύλης σπάζει η παρθενιά
χωρίς το Είναι της ν’ αλλάζει
η φύση μία Παναγιά
κι η παρθενιά της όλη η τάξη.
*
Σ’ αυτό το θάμα της ζωής
προσκυνητής κι εγώ προβαίνω
στη θέρμη της υποβολής
παίρνω πνοή κι ανατέμνω
ψηλά με πάγει της ορμής,
το κάλεσμα και πλέριος βγαίνω.
*
Οι αισθήσεις όλες ποταμός
τα χνώτα μύροι, η γη βουίζει
πίνω τον ήλιο, πίνω φως
φλέβες φουσκώνουν και γεμίζει
από ανάσα ο σκοπός˙
γένεται πύρα και φλογίζει.
*
Έτσι στεκάμενος σεπτά
στο ‘κόνισμα της Άγιας Φύσης
νοιώθω Θεός να με βαστά
μέτοχος κι εγώ της Κτίσης
στο θάμα βλέπω φανερά
πόσο μικρός είμαι της ζήσης!

Ο ΚΑΙΡΟΣ ΣΤΟΝ ΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ

Καιρός σήμερα και πρόγνωση καιρού για κάθε περιοχή

Κοινωνικη δικτυωση